O vogelluizen De luis is een uitwendige parasiet van vogels die zich kan voeden met het bloed, de veren en de huid van zijn gastheer. De luis tast ook de leefomgeving van de vogels aan en is zeer besmettelijk.

In Brazilië zijn er veel soorten van deze parasiet en sommige zijn met het blote oog zichtbaar, als kleine zwarte puntjes op de veren en de huid van de vogel. soorten luizen het meest voorkomend.

Cuclotogaster heterographus

Deze luis staat bekend als hoofdluis en leeft voornamelijk in de nek en de nek van vogels. Het is een heel klein soort vogelluis, met een grootte van slechts 2,5 mm, en is moeilijk te zien.

Het treft meer jonge vogels dan volwassenen, het voedt zich met schubben op de huid en veren en wordt gevonden aan de basis van het verenkleed van het geparasiteerde dier. Dit type vogelluis zuigt geen bloed van de vogels.

Lipeurus caponis

Deze luis wordt de "vleugelluis" of "ontbladerluis" genoemd en is ook erg klein, ongeveer even groot als de hoofdluis. Hij nestelt zich voornamelijk op de vleugels van vogels, maar kan ook op de kop en nek gevonden worden.

Het wordt de ontbladerende luis genoemd vanwege de gulzigheid waarmee het verendek en vleugelwonden veroorzaakt bij de vogels die het parasiteert. vogelluizen waardoor de vleugelveren er dun en gekarteld uitzien.

Menacanthus stramineus

Dit insect, dat bekend staat als vogelluis, is iets groter dan de hierboven genoemde insecten en kan tot 3,5 mm groot worden. Het is de soort die het meest voorkomt bij tamme vogels.

Dit type heeft een grote invloed op de gezondheid van de gastheer, vooral in de eerste maanden van zijn leven. Het is een vogelluis die zich zowel voedt met het bloed van de vogel als met zijn huid en veren, wat veel ongemak veroorzaakt.

Zoals eerder gezegd, worden sommige mijten verward met luizen omdat ze er hetzelfde uitzien en hetzelfde gedrag vertonen.

Dermanyssus gallinae

O Dermanyssus gallinae Het is de meest voorkomende vogelmijt. Het staat bekend als de vogelluis, rode vogelluis of duivenluis. Het is grijs van kleur en wordt rood na opname van het bloed van de gastheer.

Hij heeft de gewoonte om zich 's nachts te voeden en klimt dan op de vogel. Overdag verstopt hij zich in nesten, bedden en spleten van de kooi en op zitstokken, maar hij blijft altijd dicht bij zijn gastheer.

Het veroorzaakt bloedarmoede, gewichtsverlies, gedragsverandering, een verminderde eiproductie en een vertraagde ontwikkeling van de jongen. Bij ernstige aantastingen kan het de dood van de jongen veroorzaken.

Bovendien kan deze hematofage geleedpotige dienen als vector voor andere infecties, zoals de ziekte van Newcastle, virale encefalitis, buiktyfus, salmonellose en aviaire varicella.

Dermanyssus gallinae en zoogdieren

Hoewel deze mijt een voorkeur heeft voor vogels vanwege hun hoge lichaamstemperatuur, kan hij ook parasiteren op zoogdieren. Er zijn meldingen van aantastingen bij honden, katten, paarden en mensen.

Bij honden en katten veroorzaakt het milde tot intense jeuk, afhankelijk van de mate van besmetting, roodheid van de huid en schilfering op de rug en ledematen. Bij meer gevoelige dieren veroorzaakt het allergie voor ectoparasietenbeten, ook bekend als DAPE.

Bij mensen veroorzaakt het menselijke symptomen, zoals ernstige jeuk op de plek van de beet, die rood wordt en verward kan worden met vlooienbeten of met laesies veroorzaakt door de schurftmijt.

Ornithonyssus bursa

O Ornithonyssus bursa Ondanks zijn naam is het een mijt en een groot probleem voor mensen die leven in gebieden met een hoge concentratie vogels, zoals duiven, mussen en kippen.

Hij voedt zich bij voorkeur met vogels, maar als die er niet zijn parasiteert hij op de mens. Hij kan echter niet overleven op mensen omdat hij geen veren en schuilplaatsen heeft en dus sneller opvalt.

Ornithonyssus sylviarum

O Ornithonyssus sylviarum is de minst voorkomende van de drie mijten, maar wel degene die de meeste schade toebrengt aan de gezondheid van de vogel, omdat hij zijn hele leven in de gastheer leeft.

Hij is erg winterhard en kan weken overleven zonder dat er een vogel parasiteert. Hij is ook erg vruchtbaar en bij ernstige aantastingen veroorzaakt hij bloedarmoede en zelfs de dood van de vogel.

De luizen symptomen bij vogels zijn intense jeuk, gedragsveranderingen - vooral agitatie en prikkelbaarheid -, bloedarmoede, gewichtsverlies, schaars en gebrekkig verenkleed en de aanwezigheid van kleine zwarte stippen op de veren en huid van de vogel.

O luizenbehandeling is gericht op het uitroeien van de parasiet door het gebruik van insecticiden of acariciden, afhankelijk van het type luis dat het dier aantast. Er zijn vloeibare of poederproducten voor diergeneeskundig gebruik die voor dit doel bestemd zijn. Vergeet niet dat ze alleen door een dierenarts kunnen worden toegepast.

Deze producten moeten worden gebruikt op de vogel en zijn omgeving. Sommige kwekers geven aan dat het gebruik van appelazijn tegen vogelluizen Deze stof is echter zuur en moet met voorzichtigheid worden gebruikt.

Preventie wordt gedaan door de nieuw te introduceren vogel in quarantaine te plaatsen en grondig te onderzoeken, en door zijn kooi en bezittingen schoon te maken. Vermijden dat je huisdier in contact komt met andere vogels, vooral wilde, is ook effectief.

Nu je weet dat vogelluizen heel vervelend zijn voor je vogel, ga dan naar een dierenarts als je deze parasiet bij je vriend vermoedt. Bij Seres vind je veterinaire specialisten in vogels. Kom kennismaken!